حفاظت از زير ساخت هاي حياتي و دستاوردهاي كشور كه با صرف هزينه هاي بسيار ساخته شده اند، امري ضروري مي باشد، لذا براي كاهش آسيب پذيري زيرساخت ها و سازه هاي پراهميت راهبردي و عملياتي در برابر سلاح هاي دشمن، معمولاً آنها را به عمق مناسبي از زمين منتقل مي نمايند، سازه هاي زيرزميني از قبيل مترو، تونل و ... با توجه به ماهيت انتقالي بودنشان و دسترسي داشتنشان به تمام نقاط پناهگاه يا شهر، داراي يك نقطه ضعف بزرگ مي باشند، ورود سيلاب يا آلودگي به هر نقطه از مسير، باعث گسترش آن به تمام نقاط تحت پوشش مي شود. از طرفي به علت دسترسي كشورهاي همسايه به سلاح هاي شيميايي و كشتار جمعي و يا تامين شدن كشورهاي مهاجم توسط دشمنان ديرين جمهوري اسلامي ايران و يا حتي عوامل طبيعي از قبيل سيلاب و نشت گاز، جلوگيري وسعت تخريب و ايمن نگاه داشتن اين فضاها به صورت مسدود نمودن در محل هاي قبل و بعد از نقطه بحران، بسيار حياتي مي باشد. لذا در اين اختراع هدف، ايجاد سازه اي الحاقي مي باشد تا به عنوان يك نقطه قطع، بطور چشم گيري امنيت مسير هاي انتقالي را افزايش دهد. از جمله نكات قابل توجه اين سازه مي توان به اين موضوع اشاره نمود كه علاوه بر كاهش موج انفجار و دمپ نيروي آن، باعث مسدود شدن درب يا راهروها در ادامه مسير و ايزوله كردن مسير قبل و بعد بحران مي شود. نكته ديگر عكس العمل تضميني سازه همزمان با تهديد بوجود آمده مي باشد. سازه مورد نظر از يك شفت كه قابل حركت بر روي ريل يا هر نوع مسير دلخواه مي باشد ساخته شده، در سقف اين شفت سه عدد سازه به عنوان درب اطمينان تعبيه شده كه سازه اول به صورت هوشمند فعال خواهد شد و سازه هاي بعدي به صورت مكانيكي و با فعال شدن درب اول فعال مي شوند. وظايف سازه ها به ترتيب جلوگيري از موج انفجار و تقليل انرژي موج يا ضربه وارده، هوابند كردن مسير و جلوگيري از موج انفجار و دمپ انرژي مي باشد. بين سازه اول و دوم و همچنين سوم و دوم، دمپرهايي از قبل تعبيه شده و در سازه دوم سيستم مكانيكي وزني جهت تزريق چسب يا هر ماده هوابند ديگر قرار دارد. بعد از وقوع بحران سازه اول به صورت هوشمند آزاد شده و در شفت توانايي حركت تا تكيه گاه قبل از سازه دوم را دارد، البته بايد ذكر شود اين حركت برروي غلتك هاي اصطكاكي مي باشد كه بر حسب نياز طول حركت را مي توان طراحي كرد، سازه دوم به عنوان حفاظ ايزوله فعاليت مي كند و از لحاظ مقاومتي مي توان دست پايين طراحي شود كه پس از فعال شدن و قرارگيري در محل با توجه به رفتاري كه از آن مد نظر است شروع به تزريق ماده هوابند در شيارهاي اطراف خود مي كند و بدين ترتيب از نفوذ سيلاب، گاز شيميايي و سمي ناشي از بمباران ها و هر ماده ديگري جلوگيري مي شود تا حادثه و آسيب به نفاط ديگر فضاي زيرزميني منتقل نشود و در نهايت سازه سوم كه به علت تقارن، رفتاري همانند سازه اول دارد. به اين ترتيب خواهيم ديد اين چنين سازه اي مي تواند از فضاي زير زميني در برابر خطرات ناشي از حملات و انفجار و حتي ورود احتمالي سيلاب محافظت نمايد. ضمن اينكه در مقايسه با طرح هاي قبلي ثبات و دوام بيشتري در ادامه تهديد از خود نشان خواهد داد. با توجه به يكپارچه بودن سازه مي توان آنرا بعد از بحران بسيار سريع و كم هزينه از مسير خارج نمود و پس از تعمير و يا ترميم دوباره آنرا به محل مورد نظر منتقل كرد.